De geschiedenis herhaalt zich. De Volkskrant publiceerde in juli een treurig artikel: “Bedienden van diplomaten melden uitbuiting op ambassades in Nederland.” ik las het en dacht aan de zeebaboes en de djongossen.
In het kort gaat het artikel hierover. De klachten van de bedienden gaan over te weinig salaris, slechte werkomstandigheden en iets dat de krant “ongewenste omgangsvormen” noemt. Dat kan van alles zijn. Daarbij komt de moeilijke situatie van de bediende: vaak in een onbekend land, zonder toegang tot de taal en zonder netwerk, en dan ook nog op een ambassade werkend, waar veel kan worden toegedekt met de mantel van diplomatieke onschendbaarheid. Het artikel is hier te lezen.
De pijn zit ook in dat isolement. Indertijd maakten heel wat zeebaboes datzelfde mee. De bedoeling was natuurlijk om na aankomst in Nederland een nieuwe betrekking aan boord te vinden, waardoor ze weer terug konden reizen. Een dienstreis heen, een dienstreis terug, zo viel er wat te verdienen. Maar niet iedereen vond hier een nieuwe dienstreis. Er waren er ook, die een betrekking aan de wal accepteerden, al dan niet noodgedwongen. En dan kon het misgaan. Te lange werkdagen, te zwaar belast, te laag salaris. Ja, waar moet je dan heen.
Toen was er het tehuis Persinggahan in Den Haag.
De bedienden van nu vinden hopelijk hun weg naar de organisatie FairWork. Hier wordt opvang en informatie geboden. Het Ministerie van Buitenlandse Zaken probeert contact met de bedienden te leggen en te houden; zo moeten ze zelf hun verblijfsvergunning komen ophalen. Dan is het isolement even weg. Maar ja, die diplomatieke onschendbaarheid. En ’t is een grote stap, om uit je vertrouwde omgeving te stappen. Een tweede Persinggahan zou misschien nog zo gek niet zijn, passend in de tegenwoordige tijd.
Zeebaboes 